W języku włoskim każdy rzeczownik zawsze poprzedzony jest rodzajnikiem.
Podstawową funkcją rodzajnika jest określenie rodzaju danego rzeczownika. Określa on także liczbę danego rzeczownika (pojedynczą lub mnogą), i mówi nam czy obiekt rzeczywistości pozajęzykowej jest znany rozmówcom, czy nie.
Uwagi:
1) Rzeczownik rodzaju męskiego, który rozpoczyna się od spółgłoski:
→ IL (w liczbie pojedynczej); I (w liczbie mnogiej).
Np.:
IL libro [książka], I libri [książki]
IL coniglio [królik], I conigli [królików]
IL pomodoro [pomidor], I pomodori [pomidory].
2) Rzeczownik, który zaczyna się od samogłoski:
→ L' (w liczbie pojedynczej); GLI (w liczbie mnogiej).
Np.:
L' albero [drzewa], GLI alberi [drzew]
L' elicottero [helikoptera], GLI elicotteri [helikoptery]
L' insetto [owad], GLI insetti [owady].
3) Rodzajnik określony lo (lm. gli) występuje przed wyrazami mającymi w nagłosie samogłoskę, s + spółgłoska, gn, ps, x, z.
Np.:
LO straniero [cudzoziemiec], GLI stranieri [cudzoziemców]
LO gnomo [gnom], GLI gnomi [gnomy]
LO pseudonimo [pseudonim], GLI pseudonimi [pseudonimy]
LO xilofono [ksylofon], GLI xilofoni [ksylofony]
LO zaino [plecak], GLI zaini [plecaky].
Rodzajnik oznaczający rodzaj żeński la ulega elizji przed samogłoską nagłoską nastepującego wyrazu, np.: l'ora – le ore.
Podstawową funkcją rodzajnika jest określenie rodzaju danego rzeczownika. Określa on także liczbę danego rzeczownika (pojedynczą lub mnogą), i mówi nam czy obiekt rzeczywistości pozajęzykowej jest znany rozmówcom, czy nie.
1) Rzeczownik rodzaju męskiego, który rozpoczyna się od spółgłoski:
→ IL (w liczbie pojedynczej); I (w liczbie mnogiej).
Np.:
IL libro [książka], I libri [książki]
IL coniglio [królik], I conigli [królików]
IL pomodoro [pomidor], I pomodori [pomidory].
2) Rzeczownik, który zaczyna się od samogłoski:
→ L' (w liczbie pojedynczej); GLI (w liczbie mnogiej).
Np.:
L' albero [drzewa], GLI alberi [drzew]
L' elicottero [helikoptera], GLI elicotteri [helikoptery]
L' insetto [owad], GLI insetti [owady].
3) Rodzajnik określony lo (lm. gli) występuje przed wyrazami mającymi w nagłosie samogłoskę, s + spółgłoska, gn, ps, x, z.
Np.:
LO straniero [cudzoziemiec], GLI stranieri [cudzoziemców]
LO gnomo [gnom], GLI gnomi [gnomy]
LO pseudonimo [pseudonim], GLI pseudonimi [pseudonimy]
LO xilofono [ksylofon], GLI xilofoni [ksylofony]
LO zaino [plecak], GLI zaini [plecaky].
4)
Przed słowami zaczynającymi się samogłoską rodzajnik lo ulega elizji, np.: l'amico – gli amici.
Rodzajniki w języku włoskich były i wciąż są moim największym koszmarem! Mimo że w teorii rozumiem różnicę, kiedy używamy określonego a kiedy nieokreślonego, to w praktyce już jest znacznie gorzej ;) Próbowałam kombinować i nie używać wcale, ale dowiedziałam się, że to poważny błąd, więc stwierdziłam nie poddam się i będę próbować :) Ale z czasem pojawił się nowy kłopot, KIEDY powinnam ich używać. Czasami, jak się okazuje, używam ich za dużo, gdy nie są konieczne, a czasem pomijam, kiedy są niezbędne... Takie podstawy, a tyle wątpliwości! ;)
OdpowiedzUsuńJestem pewna, że dasz radę ;)
OdpowiedzUsuń